در زمینه مهندسی ساختمان سازه های خرپایی نقش بسیار مهمی دارند. خرپاهای چوبی سنتی برای مدت طولانی مورد استفاده قرار گرفته اند، اما با پیشرفت تکنولوژی، خرپا فولادی به تدریج ظهور کرده و مزایای قابل توجهی از خود نشان داده است.
از نظر استحکام و پایداری، خرپاهای فولادی بسیار فراتر از خرپاهای چوبی سنتی هستند. فولاد استحکام کششی و فشاری بسیار بالایی دارد و می تواند بارهای بزرگ را بدون تغییر شکل به راحتی تحمل کند. در سازه‌های با دهانه بزرگ مانند استادیوم‌ها و سالن‌های نمایشگاه، خرپاهای فولادی می‌توانند به راحتی چارچوبی پایدار بسازند تا ایمنی ساختمان را در شرایط مختلف کاری پیچیده تضمین کنند. با این حال، خرپاهای چوبی با مواد خود چوب محدود شده و از استحکام نسبتا کمی برخوردار هستند. هنگام برخورد با بارهای بزرگتر یا محیط های خشن، کمبودهای آشکاری در پایداری وجود دارد.
دوام نیز از ویژگی های برجسته خرپاهای فولادی است. فولاد مقاومت بسیار خوبی در برابر خوردگی و مقاومت در برابر هوا دارد. پس از درمان مناسب ضد خوردگی، می توان آن را برای مدت طولانی در شرایط آب و هوایی سخت استفاده کرد و عمر مفید آن می تواند به دهه ها یا حتی صدها سال برسد. در مقابل، چوب مستعد رطوبت، پوسیدگی و هجوم حشرات است. حتی اگر با درمان های ضد خوردگی و ضد حشرات درمان شود، باز هم ماندگاری آن با خرپاهای فولادی دشوار است. این بدان معناست که ساختمان‌هایی که از خرپاهای فولادی استفاده می‌کنند هزینه‌های نگهداری طولانی‌مدت را تا حد زیادی کاهش می‌دهند و مشکل تعمیرات یا تعویض مکرر ناشی از آسیب‌های سازه‌ای را کاهش می‌دهند.
خرپاهای فولادی در مورد انعطاف طراحی عالی هستند. فولاد به راحتی در اشکال و اندازه های مختلف ماشینکاری می شود و به ساختارهای پیچیده خرپایی اجازه می دهد تا مطابق با نیازهای منحصر به فرد طراحی ساختمان سفارشی شوند. چه ساختمانی با شکل خاص باشد و چه پروژه ای با الزامات ویژه برای چیدمان فضا، خرپاهای فولادی می توانند به خوبی برآورده شوند. با این حال، خرپاهای چوبی در شکل پردازش و روش‌های اتصال نسبتاً محدود هستند و تحقق برخی از ایده‌های طراحی نوآورانه را دشوار می‌کند.
از منظر زیست محیطی، خرپاهای فولادی مزایایی نیز دارند. فولاد یک ماده قابل بازیافت است. هنگامی که عمر ساختمان به پایان می رسد یا بازسازی می شود، خرپاهای فولادی را می توان بازیافت و مجددا استفاده کرد و ضایعات منابع و اثرات زیست محیطی را کاهش داد. اگرچه چوب یک منبع تجدیدپذیر است، اما دارای چرخه رشد طولانی است و مقدار مشخصی انرژی و منابع را در هنگام برداشت، حمل و نقل و فرآوری مصرف می کند.
